Opnieuw een bericht van mij. Ik heb eigenlijk een heleboel te vertellen en ook weer niet. Het is goed dat ik voor mezelf een beetje bij houd wat ik iedere dag heb gedaan want anders zou ik nu al niet meer kunnen schrijven wat ik heb meegemaakt. Ik besefte vandaag dat ik hier alweer bijna een maand (4 weken) ben. Pffff Het gaat hard en toch gaan sommige dagen langzaam. Dat zijn de dagen dat je graag iets wilt doen maar vanwege het feit dat er geen auto's zijn om er heen te gaan of de juiste persoon niet aanwezig is het niet mogelijk is om iets te doen. Communicatie daar draait het vooral om en dat is hier toch best moeilijk. Zowel hier de collega's onder elkaar als van ons naar hen als zij naar ons.

Wel wat heb ik gedaan. Iedere donderdag is er Brainy (geen idee hoe je dit schrijft) in de community. Dit houdt in dat aan het begin van de dag we naar een kerk gaan en daar brood ophalen voor die dag en vervolgens rijden we naar een plek waar we de brainy ophalen. Brainy is rijst met kruiden en groente. Dit schepten we in 4 grote tonnen, denk bijvoorbeeld aan watertonnen. Deze zette we achter in de wagen en zo gingen we naar de community. Community bestaat uit diverse onderdelen. Zo heb je de drop-in centre (hier komen de meeste kinderen en volwassenen) dan heb je nog een andere waar maar enkele mensen komen en waar vooral huis aan huis bezoeken worden gebracht en dan is er nog een mevrouw die vele kinderen onder haar hoede heeft genomen met hulp van YFC. Dus drie watertonnen met rijst brengen we bij het drop-in centre. Aangezien we die dag laat waren stonden er vele kinderen te wachten en ook vele ouderen met bakjes om de rijst in mee te nemen. Ongelooflijk want dat kan hun enige maaltijd die dag of die week zijn. Je weet dat dit bestaat, maar als je het dan daadwerkelijk ziet maakt het een grote indruk. Later hoor ik dat er een lijst is van mensen die recht hebben op eten. De namen worden afgevinkt. Ze weten of mensen het voedsel echt nodig hebben of niet door bezoeken aan deze mensen te brengen. Aangezien we laat zijn ga ik samen met de anderen snel mee om de laatste ton te brengen bij de 'pleegmoeder' Hier zitten al netjes op krukjes 15 kinderen te wachten. Ze hadden honger en ze wachte al de hele dag op het eten. Dit was werkelijk een indrukwekkende dag, een dag waarin je het idee hebt dat het werk dat je doet ook echt nodig is.

Vrijdag op zaterdag nacht vroeg in de morgen 5.00 worden we wakker van een enorm getoeter voor de poort uiteindelijk is Melody gaan kijken. De Security kwam vragen of onze bewaker er was. Wij hadden hem al 2 nachten niet meer gezien. De nacht erop was hij er plotseling weer. Wij best opgelucht, maar.... dit duurde 2 uurtjes want toen werd hij opgehaald. Wij hadden geen bewaker meer nodig. Het hek waar een gat in zat was gemaakt. (kan je zo door knippen met ijzertang, maar dat terzijde). Wij hebben dit toch later maar doorgegeven. Nou daar wisten zij niets vanaf. Nu stond er gisteren morgen plotseling een vreemde man op ons terrein. Wit overhemd, zwarte broek wel netjes. Dus wij naar hem toe, wie was die man....bleek de nieuwe bewaker te zijn. We worden nu 24 uur bewaakt. Soms weet je niet hoe ze het verzinnen en hoe het geregeld wordt, maar slapen gaat beter als je weet of je een bewaker hebt of niet. Het is wel heel gek. In Nederland ben je bijna overal redelijk veilig, hier rijd je met de deuren van je auto opslot, je leeft achter een hek met security en overal tralies. In het begin voel je je best opgesloten, maar door regelmatig weg te zijn, maakt het wel dat je kan leven zonder je opgesloten te voelen.

Wel het heeft een tijdje geduurd maar inmiddels heb ik nu mijn intrek genomen in een andere kamer die ik eerst heb schoongemaakt. Nu gaat het al aardig mijn plekje worden. We zijn de afgelopen paar dagen op kamp geweest en ik vond het fijn om weer 'thuis' te zijn. Je gaat wennen aan een plek en dat is belangrijk. De tijd die ik hier zal gaan doorbrengen is lang maar lijkt al veel minder lang dan als in de eerste 2 weken.

Wel op het moment is het vakantie hier voor de scholen. Het is hier tegenover gesteld aan Nederland. Nu zijn hier 2 weken vakantie (net als wij 2 weken met kerst in de winter hebben). De eerste week daarvan is om. Dit betekent ook dat de meiden van het opvanghuis weg zijn. Enkele zijn naar gezinnen, ouders of pleegouders anderen zijn naar de shelter in Pietermaritzburg. Dus hier wel stilletjes en weinig werk. Maar goed we zijn woensdag tot en met vrijdag op kamp geweest, beter gezegd Spititual camp. Dit wordt 1 keer in het jaar georganiseerd dus een privilege om dit mee te mogen maken. Thema was STEP OUT, time to grow and have fun together. Wel het was behoorlijk heftig. Dan denk je als Nederlander dat een kamp van de kerk veel bijbelstudie bevatte ondanks dat je vele activiteiten doet....maar dat is niets met dit. Overzicht van de donderdag:6.30 - 7.15 prayer 7.15 - 08.00 ontbijt 8.00 - 9.00 devotion 9.00 - 10.30 session speaker half uur voor thee 11.00 - 13.00 workshop (female and male)een uur voor de lunch 14.00 - 16.30 feedback, testemony, evaluation anderhalf uur eigen tijd + een uur om te eten 19.00-21.30 session met speaker

Wel dan ben je moe, want de hele dag wordt er engels gesproken, dus om het te volgen moet ik me toch nog best concentreren. Naast engels wordt er Zulu gesproken (helaas, kan ik dat niet verstaan). Er waren ongeveer 120 mensen en ik was 1 van de 6 blanke mensen. Er werd door sprekers naar ervaringen gevraagd en dan merk je dat deze mensen absoluut geen angst hebben om voor een grote groep te spreken. Ze staan op krijgen de microfoon en geven een speach waar ik weken voor geoefend moet hebben..... Dit gebeurde helaas veel in Zulu waardoor het wij het niet konden volgen, maar ze hebben zo'n enthousiastme en stimuleren elkaar. Men zingt, klapt,allerlei dansen en soort polonaiseetc. Al deze mensen hebben zo hun eigen achtergrond, maar bij vele komt dit neer op: opgroeien in de community's (townships) 1 van 5 broers met alle een andere vader enof vader met alcoholisme, vele verkrachtingen etc.Het is voor hun de stap om stop te zeggen tegen hun 'traditie' en een eigen weg in te durven slaan door voor hun eigen op te komen, geen 5 vrouwen te hebben etc. Deze keuze maken omdat zijzelf het begin kunnen zijn van een nieuwe generatie met hoop op een betere toekomst met God, die hierin heel centraal stond. Behoorlijk ingrijpend dus.

Wel ook nu nog veel meer te vertellen, maar dat behoud ik tot later.

Als jullie vragen aan mij hebben stel ze gerust en wie weet heb ik dan nog een antwoord ook......

Wel mijn adres is:

Annelies de Boon

YFC/KZN Durban Office

P.O. Box 74574

1280 Umgeni Road

Durban 4034

South Africa

0900-1230075 : (0027)313031058 (5 cent p.min) (Mocht je willen bellen dan is dat het handigst om in de avond te doen , dan neemt meestal wel iemand van de YDC( wij dus ) op.
( spreek wel engels tegen ze )

Heel veel groeten

Annelies